Een Nederlandse avond was er tijdens het festival van 1960 niet meer bij. Ben Essing en zijn organisatie openden de vierdaagse met ’s werelds beroemdste zangeres (althans toen): Caterina Valente. De enthousiaste Italiaanse veroverde met haar schlagers binnen enkele minuten de veilinghal met 2500 festivalgangers, die twee uur lang op haar hadden gewacht. En Blokker begon al aan festivalsensaties te wennen, want er stonden veel minder mensen langs de weg om een glimp van een idool op te vangen dan een jaar eerder.
Na het ‘briljant’ genoemde optreden van Caterina op Hemelvaartsdag 26 mei beleefde Blokker de volgende dag opnieuw een feestelijke Beierse avond, die een vrolijke traditie ging worden.
Vrijdags was de hal dus voor Beierse blazers, zaterdags voor Deense. Papa Bue’s Viking Jazz Band speelde toen voor de eerste keer in Blokker. Grote geestdrift bij het jeugdige publiek, vooral geïnspireerd door Papa Bue’s eenmalige succes met zijn dixielandversie van Mozarts ‘Wiegenlied’. De jazzrecensent van het Dagblad voor West-Friesland vond de kwaliteit van het orkest niets bijzonders en voegde eraan toe dat – bijvoorbeeld – de Zaanse Micro Solisten (die tijdens het bal na afloop speelden) en nog wel een handvol andere ensembles gemakkelijk met de Viking Jazz Band zouden kunnen concurreren.
Helmut Zacharias besloot met ‘zijn zingende en swingende violen’ het festival van 1960. Nu was er een wat ouder publiek in de veilinghal, dat zich volledig liet meeslepen door Zacharias en zijn orkest. Handtekeningenjagers waren teleurgesteld: voor dit optreden had de Duitse violist en orkestleider zich omringd met Nederlandse gelegenheidsmusici, die hun Hollandse namen op programma’s en petticoats schreven.
Ben Essing kondigde aan dat hij het volgende jaar weer eens een Amerikaans orkest wilde contracteren. Het kwam er niet van, want in 1961 haalde hij opnieuw Papa Bue’s Viking Jazz Band naar Blokker. De beste publiekstrekker van het voorgaande jaar mocht de slotavond tot een succes maken.
In dat jaar begon zich al af te tekenen dat muziekfestivals steeds meer een zaak van de jongeren zouden gaan worden. Blokker opende namelijk met een ‘internationaal jeugdmuziekfestival’. Rex Gildo, Jan en Kjeld, Ping Ping, The Blue Diamonds, The Skyrockets, Anneke Grönloh en Herman van Keeken moesten de grootste namen zijn. Tja, met deze opkomst van de jeugd, al of niet getalenteerd, hadden sommige verslaggevers het toch wel moeilijk. ‘Wat fijnzinnig is, interesseert de jeugd niet. Het woord klinkt zelfs verdacht in de oren. Het zou mogelijk verband houden met artistiek.’ Met deze woorden begint één van de verslaggevers zijn verhaal. Hij gaat verder met de handige teenagermagnaten, de gangmakers van de wild opdringende horden. ‘Zij zwepen de tieners op met grove, dreunende klanken. De tieners zijn en route en niemand houdt hen tegen. Zelfs Ben Essing niet.’
Ondanks deze sombere geluiden hadden vijfduizend teenagers genoten van de artiesten van de nieuwe generatie en was de popmuziek – die toen nog niet onder die naam bestond – hard op weg de populairste muziek te worden.
Donderdag Hemelvaartsdag 26 mei
CATERINA VALENTE
Noordhollands Dagblad 27 mei 1960
NA TWEE UUR OPONTHOUD IN APELDOORN
ENTHOUSIASTE CATERINA VALENTE VEROVERT FESTIVALDORP
2500 mensen op eerste avond in veilinghal te Blokker
BLOKKER-Donderdagavond
Geen 8000 zoals vorig jaar maar 2500 over het algemeen jeugdige personen hebben gisteravond de veilinghal van Blokker bezocht om Caterina Valente, s'werelds meest populaire zangeres toe te juichen. Zij hebben haar bejubeld ondanks het feit dat zij ruim twee uur te laat arriveerde. Meer dan zestigduizend mensen, die haar in Apeldoorn toejuichte en insloten, waren de oorzaak van deze vertraging. Maar toen zij uiteindelijk in een kleine sportwagen de veilinghal binnenreed, verdween alle ongeduld als bij toverslag. Vijfentwintighonderd mensen stonden op van hun plaatsen en brachten haar een overweldigende ovatie. Later op de avond, toen zij met weergaloos vakmanschap voor het orkest van Eddi de Latte haar show begon, zong, showde en glimlachtte, kende de geestdrift nauwelijks grenzen meer. En zij verdienden dat tenvolle. Want zelden zagen wij een artieste van zo'n formaat. Zelden werden wij door een frele gestalte zo gefascineerd. De eerste festivaldag in Blokker, die in alle rust verliep, maakte zij dan ook tot een grandioos succes. Aan de eigenlijk avond ging een triomfale intocht vooraf.
GROOTSE INTOCHT
Toen wij omstreeks kwart voor zes Blokker binnenreden, begonnen wij onmiddellijk een vergelijking te trekken met het optreden van Louis Armstrong vorig jaar. Deze vergelijking drong zich aan ons op, omdat er duidelijke verschillen waren. Verschillen die voortvloeien uit het feit dat Blokker een begrip is geworden in den lande, Blokker, dat qua uiterlijk geen verandering heeft ondergaan, is niet langer meer het verstilde dorpje tussen het Westfriese groen. Het is geen sensatie meer wanneer hier eenmaal in het jaar de huizen en het geboomte schuilgaan onder schreeuwende reclame. De bewoners verbazen zich niet meer bij het aanschouwen van de moderne stadsjeugd. Het driftige claxonconcert van ongeduldige automobilisten klinkt hun niet vreemd meer in de oren. Blokker is eenmaal per jaar "festvaldorp" en men legt zich er wel of niet bij neer. Dit alles geldt trouwens ook voor de mensen die van heinde en verre naar deze veilinghal komen om te zien wat burgemeesterszoon Ben Essing nu weer heeft uitgebroed.
Ben liep gisteren op kousevoeten tussend e veilingkistjes. Een verontruste moeder greep hem bij zijn arm. "Zou het nog vollopen?", vroeg ze. "Ik denk het wel", antwoordde hij laconiek, terwijl zijn ogen over het plukje mensen zwierven dat reeds hun positie had gekozen bij het podium.
ANDERS
Vorig jaar was dat anders. Toen was om zes uur al een chaotische toestand geschapen. Toen trokken de duizenden langs een smalle dorpsweg in de richting van de veilinghal, waar 's morgens om tien uur reeds een beduidend aantal Armstrong fans was neergestreken.
Gistermiddag heerste er een opmerkelijke rust in Blokker. Geen nerveus dringende menigte, geen machtige zee van stemmen onder de ijzeren overspanning, geen onverbiddelijke controleurs, die trachtten de massa een halt toe te roepen. De controleurs zaten op stoeltjes en wachtten. Zij konden het werk gemakkelijk af. De bevolking zat buiten in de tuin en dronk koffie. De mannen van de Rijkspolitie hadden eigenlijk maar een arm nodig om het verkeer te regelen. De verkopers van hartige -en zoete etenswaren werden ook niet bepaald overvoerd met werk. IJs en patates-frites gingen vlot van de hand maar van een massale bestorming was geen sprake. Geen "vol verwqachting klopt ons hart"maar de gebruikelijke atmosfeer bij manifestaties als deze.
VERTRAGING
Om zeven uur, zo vermeldde het programma, zou de intocht van Caterina Valente plaatsvinden. Om kwart voor zeven stonden er mensen langs de weg. maar niet de dichte haag, de duizendkoppige menigte die reikhalzend uitziet naar een glimp van de beroemde ster. Misschien kwam het, omdat Caterina Valente geen jazz-idool is van de moderne jeugd, misschien zij wij te verwend geworden met de presentatie van beroemde sterren. In ieder geval was deze drukte nog geen schaduw van de op drift geraakte mensenzee, die in 1959 Louis Armstrong zo'n glorieuze intocht bezorgde. Om kwart over zeven was het goed vol op de trottoirs. Men begon nu wel echt langs de weg te turen. Caterina Valente is toch immers niet de eerste de beste en men zou nu in de gelegenheid zijn om haar van nabij te aanschouwen.
Op dat moment kreeg Ben Essing een telefoontje uit Apeldoorn. "Caterina Valente is ingesloten door 60.000 wild-enthousiaste mensen, die haar tocht naar Blokker dermate hebben vertraagd, dat zij pas om kwart over negen zal arriveren". Op het podium speelden de "Micro Solisten", terwijl honderden nieuwe bezoekers een plaatsje zochten. Wat stond Ben Essing te doen? Gelijk een stadsomroeper in vroeger eeuwen ging hij buiten langs de rijen. "Dames en heren, Caterina Valente komt pas om kwart over negen". Zijn stem bereikte niet iedereen, maar het ging niettemin als een lopend vuurtje rond.
WANDELINGEN
Wachten is een slopende bezigheid. Slopend omdat zij alle spanning doet wegvloeien en de stemmimg, voorzover aanwezig , vermoord. Aanvankelijk bleef iedereen rustig zitten en luisterde men naar de muziek. Serveersters gingen rond met slaatjes en koffie, een juffrouw in de telefooncentrale kwam nu en dan in de ether met aankondigingen als "Wil Ben Essing in Cel 7 komen", of "Wie is de eigenaar van autonummer "...
Maar langzamerhand begonnen steeds meer mensen de benen te strekken. Daardoor ontstond een machtige wandeling van honderden bezoekers, die zich overigens bijzonder kalm gedroegen.
Kalm was het intussen ook geworden bij het begin van het dorp, enkele kilometers van de veilinghal verwijderd, waar om kwart voor zeven burgemeester Essing, een vloot wagens van een autofabriek, de KLM-harmonie, benevens vele honderden mensen hadden postgevat om Caterina Valente te verwelkomen. Toen Ben Essing de verzamelde menigte het bericht was komen brengen, dat de ster van de avond op de AVRO-landdag te Apeldoorn was belegerd, in een caravaan had gewacht tot de drukte was verminderd en tenslotte met twee uur vertraging was vertrokken, toen waren de meeste Blokkerder kijkers hun vertier elders gaan zoeken. De KLM-harmonie had zijn heil gezocht in een cafe halfweg het dorp en slechts burgemeester en mevrouw Essing, de autobestuurders en een handjevol belangstellenden waren op de post gebleven. Een reclameploeg van een limonadefabriek deelde flesjes zoet vocht uit, de zon zakte, een achtergebeven fotograaf fronsde de wenkbrauwen.
SJAAL
Nadat de tijd vorderde werd met steeds meer interesse gekeken naar de auto's die over de Provinciale weg de zijweg naar Blokker naderden. langzamerhand keerde ook het publiek terug. "Zuster Anna...", riep een vrolijkerd en juist op dat moment draaide een zwarte Mercedes de zijweg in'. "Caterina"! klonk het en binnen drie tellen was de wagen door enkele honderden omstuwd. Langzaam manoeuvreerde de Mercedes tot naast de open sportwagen, waarin de intocht zou plaatsvinden. CaterinaValente keek even bedenkelijk, vroeg toen om een sjaal. "Heeft iemand een wollen sjaal te leen ?", riep de zo juist uit de veilinghal gearriveerde Ben Essing. Drie, vier zijden halsdoekjes werden de lucht ingestoken, die door Ben even snel werden afgekeurd. Toen kwam iemand met een dikke blauwe winterdas, Caterina knoopte hem om, stapte uit haar auto, kreeg bleoemn van de twaalfjarige Ria van der Maat en nestelde zich achterin de sportwagen.
De volgauto's, gereserveerd voor het orkest van Eddie de Latte, bleven leeg; het orkest zou nog later komen, aldus had het vanuit een restaurant in Apeldoorn laten weten. Zo snel als de nog talrijke kijkers langs de dorpsweg het toelieten, reed de stoet daarop in de richting van de veilinghal, halverwege versterkt met de jeugddrumband "De Westfriese Boertjes" en de KLM - harmonie. Hoe dichter men de veilinghal naderde, hoe dichter de menigte werd, nieuwsgierig kijkend naar de grote ster, af en toe juichend en met serpentines werpend.
GEJUICH
Ongeveer twintig controleurs stonden bij de ingang van de veilinghal te wachten, toen Ben Essing het podium opkwam met de verblijdende mededeling: Caterina Valente kan over vijf minuten hier zijn. Een donderend gejuich steeg op uit de ruimte. Eindelijk zou men geconfronteerd worden met de gevierde filmster met de ervaren zangeres, bekend van miljoenen platen, populair door haar "Sweetheart, my darling, mijn schat", haar zo geestdriftig gezongen "Buon Guorno".
Om kwart over negen was het zover. Het publiek kwam overeind toen de deuren werden opengegooid. Het stak de armen in de lucht en juichte. Daar was de stoet. Voorop de Westfriese Boertjes die ondanks kleine slaapoogjes nog fut genoeg bezaten om ferm op de trommen te slaan. Daarachter, ja we beleefden het vorig jaar reeds met the great Satchmo, daarachter reed een kleine sportwagen. Met haar voeten op de achterste zitbank zat een vermoeide, maar niettemin stralende Caterina Valente. Gehuld in een beslist dure bontmantel wuifde zij naar het publiek, dat haar een ongekende ovatie bracht. Achter Caterina volgde nog een stoet auto's waarvan het publiek de bedoeling niet precies duidelijk was. De KLM-harmonie, die de stoet met marsmuziek omlijstte, marcheerde vervolgens de veilinghal binnen. Enige tijd later verscheen ook Lou van Rees op het appel. De controle wilde hem aanvankelijk niet doorlaten, want zij kennen Neerlands grootste impresario niet. En dat is best te begrijpen.
Intussen werd er op het podium hard aan de voorbereidingen van de show gewerkt. Zelfs Lou van Rees sjouwde met muziek. De sensatie kon beginnen. de sensatie van Caterina Valente.
PRIMA SHOW
Aan haar optreden ging een geraffineerde show vooraf. Een show die er kennelijk op gericht was het publiek warm te maken. In dit opzicht verstond Eddie de Latte z'n vak voortreffelijk. met schetterende trompetten, met daverende drumslagen en met het laten opdraven van clowneske figuren bracht hij de zaal op de vereiste temperatuur. Er werden parodieen geleverd op beroemde operasterren, er waren artiesten die in vrouwelijke kleding wonderlijke capriolen maakten en er was ook een hele moie jongen die "O sole mio" de zaal inknetterde. In zijn optreden lag reeds iets van de bravour waarop Caterina Valente ons zou vergasten.
Het was geraffineerd geworden om Caterina kalm aan te kondigen, zonder bombarie. Het effect van haar verschijning werd daardoor aanmerkelijk vergroot. Een orkaan van applaus steeg op toen zij aan de hand van Lou Rees het podium betrad. Wij zullen ons onthouden van een beoordeling in chronologische volgorde. Meer in het algemeen gezegd kunnen wij zonder overdrijving verklaren, dat Caterina Valente een artieste pur sang is. Haar verschijning is een openbaring, haar optreden een verrukkelijke ervaring. Zij bezit een laaiend temperament, dat spreekt uit de kleinste vingerbeweging, uit een oogopslag, een beweging an haar ranke figuur.
VOELBAAR
Met die vingers schept zij beelden, maakt zij een melodie als het ware vloeibaar. Haar ogen spreken van de inhoud van het lied, de ogen en het gezicht vormen de bestanddelen van een uitgebalanceerde, verfijnde expressie. En dan plotseling is er de stilte. Caterina maakt geen beweging meer. Zij zingt slechts. Zij zingt met een stem die krachtig genoeg is om een veilinghal te bestrijken. Een stem die kan lachen, dromen en fluisteren.
Caterina Valente beheerst haar talen voortreffelijk. In het Duits, Frans en Spaans. Alles in de sfeer van het bedoelde land, interpreteerde zij een aantal songs met een verve en een talent die overrompelend werkten op het publiek. En dan doet het er niet toe wat voor tekst zij zingt. Soms zijn het woorden als hart, passie en verdriet, Soms zijn het alleen maar klanken alsof Caterina zelf het sein geeft tot een bruisend feest. Dan gooit zij aan het slot van zo'n lied haar hoofd in haar nek, dan buigt zij even door haar knieen, spreidt haar armen uit en eindigt met een langgerekte juichende kreet.
Vijfentwintig minuten stond zij op het podium. Toen was de show voorbij. Het is kort om er uren op te moeten wachten, maar wij hadden dit briljante schouwspel niet willen missen. Caterina, die zichzelf eenmaal op de gitaar begeleidde, werd voortreffelijk door het orkest van Eddie de Latte ondersteund. Daarna begon het bal. Ben Essing kon toen een zucht van verlichting slaken. Het was een benauwde dag geweest.
Filmpje met een van haar grootste hits: " Ciao ciao bambina"
VRIJDAG 27 MEI - BEIERSE AVOND
KOLATZNY ORKEST ( MUNCHEN, DUITSLAND)
ZATERDAG 28 MEI
PAPA BUE 'S VIKING JAZZ BAND ( DENEMARKEN)
ZONDAG 29 MEI
HELMUT ZACHARIAS (DUITSLAND)
Helmut in actie in de vijftiger jaren