Comeback c.q. doorstart van de Helderse ´feestfunkbluestrashband´ Monkey Blue Monkey met een gewijzigde bezetting. De insteek bleef hetzelfde maar ondanks dat de band qua optredens maar moeilijk op gang kwam, kreeg het uiteindelijk de waardering van vooraanstaande musici uit de Nederlandse jazzwereld. Dit leidde ertoe dat de groep een aantal topprestaties kon leveren, zowel live als op CD. Een spraakmakende doch bewogen periode.
Omdat ik op creatief vlak geen seconde onbenut kan laten, was ik ook toen al snel toe aan iets nieuws. Gitarist Mike de Wit was bereid om mee te denken.
We besloten een nieuwe formatie op te richten vanuit het zelfde principe als Monkey Blue Monkey (1). Maar onder een andere naam: ´Titties ´n Beer´. Deze titel was afkomstig van een songtitel van Frank Zappa. Echter, met de komst van gitarist Brian de Wit leek het ons logischer om het gewoon bij Monkey Blue Monkey te houden.
Na een aantal audities werd de draad opgepakt met een nieuwe bassist en drummer (resp. Apip Supriatna en Pieter Veldhuis). Ondanks het feit dat de band ter introductie een professionele demo cd had opgenomen, wilde het maar niet lekker vlotten met optredens.
Pas na anderhalf jaar kwam er langzaam maar zeker schot in de zaak en werd de band gevraagd voor diverse regionale festivals maar deed ook een aantal support gig's tbv Julian Sas.
Echter in 2005 vond er een belangrijke bezettingswisseling plaats waarbij bassist Jeremy Lammerts van Bueren en de Alkmaarse toetsenist Peter Veltman hun intrede deden.
Apip Supriatna verliet de band om vervolgens te verhuizen naar zijn land van herkomst Indonesie. Tussen gitarist Brian de Wit en mij ontstond een miscommunicatie dat er toe leidde dat ik op een wat onsympathieke wijze onze samenwerking beëindigde. Toegeven, er zit een kop op Peter de Vries maar dat is natuurlijk geen geldig excuus. Ik had mijn onvrede op een andere manier moeten uiten.
In die periode begon Monkey Blue Monkey met het uitnodigen van gastmusici uit de jazzwereld en niet de minsten. De eerste was Boris van der Lek, ondermeer bekend van de Big Boy tour van Hans Dulfer. Later kwamen daar Wouter Kiers, mijn saxmaatje Ruud de Vries, Hans van Beekum en Nick Vos bij.
Het uitnodigen van gastmusici bleek een gat in de markt. De band wierp hoge ogen bij zowel de kroegbazen als bij het publiek. Monkey Blue Monkey werd hierdoor een stuk interessanter om te boeken.
Na verloop van tijd werd de druk voor Jeremy iets te hoog en hield het na een tijdje voor gezien. Hij bleef weg zonder kennisgeving.
Raymond Steendam (bassist uit de eerste bezetting) kwam weer terug op de basis. De band kreeg toen eindelijk weer dHalverwege die periode werd een CD onder leiding van producer Theo de Jong (The Shavers) opgenomen. De CD werd geperst onder de titel 'Kouwe Klets'.
De geruchten deden al een tijdje de ronde maar het leek er toch echt op dat ondanks alle mazzel de Noord-Hollandse jazz, blues & funkrockband er mee zou gaan stoppen.
In april van dat jaar kreeg toetsenist Peter Veltman de kans van zijn leven om een droom van een kleine villa in Zuid-Frankrijk te kopen. Kort daarop kondigde Peter vanwege immigratieplannen noodgedwongen helaas de band te moeten verlaten. Dit vonden de leden een goed argument om er mee te stoppen. Samen uit samen thuis en na vijf jaar werd het wel eens tijd om allemaal wat anders te gaan doen. Mike de Wit had inmiddels zijn eigen bluesband opgericht, Driving South. Dat echter buiten verwachting van de mannen zelf binnen de bluesscène een wervelend succes bleek te zijn maar bovenal op de huid van Mike geschreven stond. Raymond Steendam ging de samenwerking aan met singer / songwriter Ernst Jansz (ex Doe Maar) en Pieter Veldhuis had zich intussen al bij de nieuwe band van Peter de Vries, Freeze, gevoegd. Binnen MBM nam oHiermee kwam definitief een einde aan de band die oorspronkelijk in 1998 ontstond toen de Helderse groepen Blues No Moore en Mr. Slammer uiteen vielen. Peter (ex Mr. Slammer) en Mike (ex Blues No Moore) verenigde zich binnen Monkey Blue Monkey en profileerden zich als vaandeldragers van het handelsmerk van Jazz to trash. Een term die werd afgeleid van een artikel over Mr. Slammer in muziekblad de Fret. Ze hielden er destijds zelfs een nachtelijk radioprogramma op na en traden week in week uit op met een aanstekelijke mix van Maceo Parker grooves en funky bluespowerndanks de laatste successen de aandacht langzaam maar zeker af.
